Eko architektura na Budmie
Data dodania: 14.01.2011 Czas czytania: ~5 min
.jpg)
Po optymistycznym wstępie Mahlamäkiego sprawa nieco się skomplikowała. Kwestia projektowania ekologicznego jest bowiem bardzo złożona i niewiele ma wspólnego z doniesieniami o kolejnych ‘ekologicznych’ wieżowcach. Problem zrównoważonej architektury nasuwa coraz więcej pytań i wątpliwości. Nie tyle dotyczących samego jej sensu, ale przede wszystkim działań, które mają prowadzić do jej osiągnięcia – ich niekonsekwencji, niespójności i często niewłaściwego ukierunkowania. Zagadnienie to podjął Marcin M. Kołakowski – pracownik naukowy University of Lincoln. W swoim wykładzie Low & High Architecture spróbował w telegraficznym skrócie omówić temat-ocean – paradoksy projektowania ekologicznego. Pierwszym i najważniejszym jest mydlenie oczu opinii publicznej promowaniem kolejnych wieżowców, jako budynków przyjaznych środowisku, gdy tymczasem chodzi przede wszystkim o wyścig na piętra i kolejne metry, a technologie ekologiczne służą jedynie jako przykrywka i usprawiedliwienie tych ambicji.
Drugi problem dotyczy architektury w wersji low tech. O ile budowanie z ekologicznych materiałów, takich jak ziemia, glina czy słoma, najlepiej własnymi siłami, może się niektórym wydawać sytuacją idealną, o tyle inni mogą trzeźwo wskazać na negatywne konsekwencje, jakie taka strategia – realizowana na dużą skalę – miałaby dla globalnej gospodarki napędzanej przecież znacznej mierze przez budownictwo. Nieuniknionym efektem byłoby więc spowolnienie rozwoju gospodarczego oraz poważny, globalny kryzys ekonomiczny.
Czy w epoce szalonego tempa rozwoju technologicznego architektura low jest dobrym rozwiązaniem? Na tym zagadnieniu skupił się Paweł Sroczyński z łódzkiej grupy Cohabitat, która stara się propagować budowanie ze słomy jako ekologiczną i tanią alternatywę dla zaawansowanych technologii. Oczywiście, póki co ‘słomiana architektura’ pozostaje dziedziną niszową i raczej można ją traktować jak ekologiczną modę niż praktykę możliwą do zastosowania na szeroką skalę. Choćby dlatego, że jej upowszechnienie wymagałoby edukacji i promocji, które przekonają potencjalnych użytkowników do domów budowanych z tego typu materiału (co istotne, domy te mogą wyglądać zupełnie nowocześnie i na zewnątrz niczym się nie odróżniać od budynków wznoszonych metodami standardowymi). Sroczyński wskazał także na niewątpliwą zaletę stosowania naturalnych budulców – łatwość utylizacji znacznej części budynku po zakończeniu czasu jego użytkowania. Podejście to zgodne jest z ideą budowania w taki sposób, żeby po ‘śmierci’ domu materiały można było wykorzystać powtórnie lub żeby ulegały biodegradacji nie obciążając przyszłych pokoleń narastającą ilością odpadów i pustych, niewykorzystywanych budynków.
Tu przypomina się wystawa w pawilonie holenderskim podczas ubiegłorocznego Biennale Architektury w Wenecji. Jej twórcy podjęli problem ‘śmierci klinicznej’ budynków, które – choć można łatwo zaadaptować je do nowych potrzeb – stoją puste. Za pomocą ogromnego zbioru prostych, syntetycznych klocków symbolizujących te opuszczone obiekty – fabryki, kościoły, domy mieszkalne itp. – które czekają na drugie życie, w niezwykle sugestywny sposób pokazali skalę problemu, dotykającego zresztą nie tylko Holandię. W tej sytuacji najbardziej ekologicznym rozwiązaniem wydawałoby się wstrzymanie nowych inwestycji i – w myśl jednej z trzech podstawowych zasad ekologicznego projektowania, czyli re-use – skupienie na wykorzystaniu już istniejących obiektów,.
Ekologiczna architektura – stawiając konkretne pytania i problemy do rozwiązania – jest także pretekstem do zabawy. Co rusz powstają futurystyczne wizje budynków i miast przyszłości, dla których kluczową kwestią jest samowystarczalność energetyczna i brak emisji dwutlenku węgla . Ogłaszane są też kolejne konkursy, których przedmiotem jest tworzenie koncepcji ekologicznych wieżowców – jak choćby rozstrzygnięty niedawno ‘Taiwan Tower’, czy wręcz obiektów rozwiązujących problemy środowiskowe i społeczne miejsca, w którym mogłyby powstać. Ta problematyka jest specjalnością corocznego konkursu eVolo Skyscraper. Podczas Dnia Architektury zaprezentowane zostały dwa polskie projekty, które powstały na jego edycję w 2010 r. – grupy Modelina Architekci oraz H3ar Hugona Kowalskiego – obu z Poznania.
Ekologia powoli staje się sloganem. Słowem-kluczem. Za dobrze brzmiącymi hasłami nie zawsze stoi jednak faktyczna wartość. Co gorsza, wybiórcze traktowanie jej problemów często generuje sytuacje absurdalne, takie jak choćby szaleństwo termomodernizacji uwarunkowane dyktatem oszczędności energii. W efekcie, warstwą izolacji pokrywa się wszystko, co tylko pokryć nią można, bez refleksji nad walorami samej architektury.
Trudno też oprzeć się wrażeniu, że ekologiczna architektura i urbanistyka stawiają przed nami więcej pytań niż odpowiedzi. Co więcej, rozwikłanie jednego problemu generuje często kilka kolejnych.
Daniela Szymczak
Podoba Ci się nasza działalność ? Postaw kawę dla Grupy Sztuka Architektury!
.jpg)
Kultura w kasynie
Kasyno Kultury, placówka kulturalna działająca w Kwidzynie od końca 2023 roku mieści się w budynku o ...
.jpg)
Lofty w fabryce
W 1887 roku Hugo Bressel przy ulicy Cegielnianej (dziś to ul. Wólczańska) uruchomił niewielką fabryk ...
.jpg)
E-konferencja Skorupa budynku: dachy, fasady, drewno i prefabrykacja w architekturze.
Regulacyjne i technologiczne zmiany w zakresie metod wznoszenia budynków doprowadziły w ostatnich la ...
.jpg)
Kolor, przestrzeń, n...
Emocjonalne odczuwanie kolorów...
.jpg)
Józef Rykwert odkryw...
Narodowy Instytut Architektury...
.jpg)
Uzdrawiająca moc zie...
Istnieje coraz więcej badań po...
.jpg)
Czy architektura nie...
Architektura nie ogranicza się...
ZOBACZ WSZYSTKIE.png)
.jpg)
.jpg)
Komentarze
Zaloguj się, aby dodać komentarz