Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera


Książka Teorie i manifesty architektury współczesnej

 

Czas czytania: ~5 min


Teorie i manifesty architektury współczesnej

 

VtiJivGrnZ3At1TqpoZLgMfF7h7R10B4REbgOUB9cIQXc7PHaJpULwUc1MrC_teorie-i-manifesty-1-1.jpg

SPRAWDŹ W KSIĘGARNI KSA24.PL

 

Wydana po raz pierwszy w 1997 roku antologia pt. "Teorie i manifesty architektury współczesnej", jest spójnym i przemyślanym wyborem tekstów najważniejszych myślicieli oraz praktyków architektury współczesnej. Drugie, będące podstawą polskiego tłumaczenia wydanie książki prezentuje także najnowsze trendy w teorii architektury.

 

Książka jest obowiązkową lekturą zarówno dla studentów, jak i profesjonalistów. Zawiera teksty nie tylko klasyków współczesnej architektury, jak: Peter Eisenman, Frank Gehry czy Robert Venturi, ale także teoretyków i praktyków budujących nowy, oparty na teorii złożoności, paradygmat architektury, jak: Cecil Balmond, Foreign Office Architects, Daniel Libeskind, MVRDV, Lars Spuybroek, UN Studio i West 8.

Język: polski
Wydawnictwo: Grupa Sztuka Architektury
Rok wydania: 2013
Oprawa: miękka
Liczba stron: 416
Wymiary: 14,8x21cm

Fragment książki

Charles Jencks
Wulkan i tablica
Dlaczego politycy i architekci piszą manifesty? Kiedy Karol Marks pisał Manifest komunistyczny, jego celem nie było stworzenie dzieła literackiego – twierdził, że nie chce już tylko opisywać świata, on chce go zmieniać. Nasz wiek, jak pokazał to Ulrich Conrad w książce Programy i manifesty architektury dwudziestego wieku (1964), przemienił manifest w zdarzenie przewidywalne. Niechętny lub niezdolny do reklamy architekt musi prezentować siebie poprzez budynki. Inni profesjonaliści używają manifestów do podobnych celów, ale zaskakujące jest to, że mimo iż dokonują tego zarówno politycy, teologowie, jak i artyści, to nie ma prawie refleksji na temat tego gatunku. Jest to bowiem dziwna forma sztuki, przypomina trochę haiku z jego zasadami skrótowości, dowcipu i le mot juste (trafności słowa).

Pierwszym manifestem architektonicznym lub zestawieniem reguł dekorowania było dziesięć przykazań boskich. Platon nazywał Boga architektem wszystkich rzeczy, a architekci wchodzą niekiedy w jego rolę, gdy arbitralnie podejmują decyzje lub też adaptują do swoich celów raczej tę, a nie inną teorię. W Biblii najwyższy kreator ma wiele wyróżniających się tożsamości, których używa w swojej działalności i które często są sprzeczne ze sobą nawzajem. Prezentuje się jednocześnie jako: Abstrakcyjny Kreator, Wielki Wojownik, Prawodawca i Osobisty Przyjaciel. Jak pokazuje to Jack Miles w swojej historii psychologicznej Bóg. Jego biografia (God. A Biography, 1995), Wojownik wywołuje strach i lęk jako siła kosmiczna podobna do huraganu lub powodzi. Robi to na wstępie, jeszcze zanim pokaże miłosierdzie i to, jaki rodzaj budynków należy stawiać. Boski manifest jest mieszanką lekkiego terroru, niekontrolowanej emocji i dużej dawki zdrowego rozsądku.

W Księdze Wyjścia, kiedy Mojżesz wyprowadza Izraelitów z Egiptu, w ustach ma pełno ludobójczych deklaracji, które mają strachem wymusić przejście wyznawców na monoteizm. Zgładzę zupełnie pamięć o Amalekicie pod niebem – zapowiada i ogłasza politykę spalonej ziemi przeciwko nieszczęsnym Kananejczykom, którzy wyznają innych bogów. Podobnie Nietzsche, a potem Le Corbusier cytujący Nietzschego deklarują w swoich manifestach: spal to, co kochasz, kochaj to, co palisz. Manifest potrzebuje krwi – chociaż Robert Venturi, jak się przekonacie, napisał przecież łagodny manifest (...)

Skrócone definicje
Zdefiniowanie rozwijających się kompleksowych ruchów zawiera zawsze błąd redukcjonizmu i jest ryzykowne, ponieważ nigdy nie można tego dokonać w sposób w pełni satysfakcjonujący, i zawsze istnieje konieczność objaśnienia dokonanych wyborów. W naszym przypadku zdecydowaliśmy się na cztery rozdziały:
Architektura tradycyjna, której najważniejszymi reprezentantami w zbiorze są Léon Krier, Demetri Porphyrios i książę Charles. Ten ruch kieruje się w stronę tradycyjnych modeli budowania, często klasycznych, które są fragmentarycznie modyfikowane z uwagi na kontekst, zmiany konstrukcyjne oraz lokalną historię. Ideały tradycyjnej architektury odnoszą się do klasycznych proporcji odzwierciedlających porządek kosmosu, harmonii, płynnej integracji przeszłości i przyszłości oraz wykorzystania bezczasowych form platońskich. Architektura tradycyjna, jakkolwiek nigdy nie umarła całkowicie, powróciła na nowo w połowie lat 70. jako podobna do postmodernizmu reakcja na urbanistyczny rozkład oraz mieszkaniową porażkę modernizmu.

Architektura późnego modernizmu jest pragmatyczna lub też technokratyczna w swojej ideologii społecznej i od lat 60. XX wieku doprowadza stylistyczne idee i wartości modernizmu do ekstremum w celu wskrzeszenia na nowo jego monotonnego (pełnego klisz) języka. Ogłoszony nacisk na technologię i autonomię form oraz wyolbrzymienie odziedziczonej retoryki to określniki architektury charakterystycznej dla okresów „późnych”. Architektura późnego modernizmu mierzy się także z popularnym odrzuceniem pustego pudełka (dumb box), rozwiniętego po 1965 roku w kierunku rzeźbiarskim – pudełko wyartykułowane – i w stronę wypracowania struktury, programu i łączeń High Tech.

Architektura nowego modernizmu jest dekonstrukcją nowoczesnych form i idei posługującą się hermetycznym kodowaniem, często fragmentaryczną, operującą dysonansem formą, wewnętrznie sprzeczną intencją, antyhumanizmem oraz eksplozywną treścią. Często jej intencją jest splecenie ze sobą opozycji oraz dekonstrukcja tradycji od środka w celu podkreślenia różnic, odmienności i naszej alienacji wobec kosmosu. Rozpoczęta pod koniec lat 70. jako reakcja zarówno na modernizm, jak i postmodernizm, została mocno zainspirowana przez filozofię Derridy oraz formalny język konstruktywistów – stąd jej najbardziej widoczna manifestacja, architektura dekonstrukcji.

Architektura postmodernizmu ma podwójne oblicze – jest kombinacją nowoczesnych technik i metod z elementem dodatkowym (często tradycyjnym) w celu zbudowania komunikacji pomiędzy publicznością a architektami. Postmoderniści chcą na nowo zszyć zdefragmentowane miasto bez odwoływania się do wzorców tradycyjnych i komunikować się w poprzek klas społecznych i bez podziałów na specjalizacje zawodowe. Adaptują do tego hybrydowy język – nawet rezygnując z języka architektury jako pierwszoplanowego. Postmodernistyczni ekolodzy przyswajają także podwójną agendę, w ramach której krytykują modernizm i tradycjonalizm, jednocześnie wykorzystując elementy pochodzące z obu tych tradycji. Postmodernizm jako tęczowa koalicja tych, którzy opierają się modernizmowi po 1960 roku lub też go krytykują, to ruch, który został przeze mnie zidentyfikowany w połowie lat 70. w tekście przedrukowanym w tym zbiorze (...)


Podepnij swój artykuł

Podoba Ci się nasza działalność ? Postaw kawę dla Grupy Sztuka Architektury!
Postaw mi kawę na buycoffee.to

tagi

Prima Aprilis na spacer
Prima Aprilis na spacer

Wielkanoc – to ważne święta, ale i czas odpoczynku, rodzinnych spacerów i wycieczek. W tym roku drug ...

Konferencja Kolor w architekturze
Konferencja Kolor w architekturze

W ostatnich latach kolor stał się bardziej popularny. Po inspirowanej modernizmem modzie na biel i m ...

Zagłosuj w Plebiscycie Polska Architektura XXL 2023. Wybierz najlepszą realizację architektoniczną minionego roku.
Zagłosuj w Plebiscycie Polska Architektura XXL 2023. Wybierz najlepszą realizację architektoniczną minionego roku.

Weź udział w Plebiscycie Polska Architektura XXL 2023 i oddaj swój głos na najlepszą realizację arch ...

KOMENTARZE
Komentarze
Brak komentarzy
Zaloguj się, aby dodać komentarz

Opinie
ZOBACZ TAKŻE

PRACA:
Zatrudnię
  • Zatrudnię

Nie przegap okazji!!!

zapisz się do naszego newslettera