I. M. Pei ma sto lat

I. M. Pei, autor ikonicznej szklanej piramidy na dziedzińcu Luwru, laureat Nagrody Pritzkera, pochodzący z Chin, wychowany w Hong Kongu niezwykle znany i ceniony amerykański architekt skończył właśnie sto lat. Oto kilka z jego najbardziej znanych realizacji.

I. M. Pei, autor ikonicznej szklanej piramidy na dziedzińcu Luwru, laureat Nagrody Pritzkera, pochodzący z Chin, wychowany w Hong Kongu niezwykle znany i ceniony amerykański architekt skończył właśnie sto lat. Oto kilka z jego najbardziej znanych realizacji.

I. M. Pei (pełne imiona architekta to Ieoh Ming) urodził się 26 kwietnia 1917 roku w mieście Guangzhou w Chinach. Dzieciństwo spędził w Hong Kongu, gdy miał 10 lat przeprowadził się z rodzicami i rodzeństwem do Szanghaju. Na studia wyjechał jeszcze dalej – do Filadelfii. Nauczanie architektury na University of Pennsylvania mocno go rozczarowało (jako mało nowoczesne), przeniósł się więc na słynną uczelnię techniczną - Massachusetts Institute of Technology (MIT).

I. M. Pei w pierwszym okresie swojej kariery zawodowej był zafascynowany modernizmem spod znaku Le Corbusiera i Ludwiga Mies van der Rohe. Pierwsza realizacja Pei’a – to zbudowany w 1949 roku w Atlancie wielofunkcyjny budynek przy 131 Ponce de Leon Avenue (rozebrano go w 2013 roku). Był to prosty, gładki prostopadłościan, przebity tylko pasami okien.

I. M. Pei zaczął zmieniać swoje poglądy na architekturę w latach 60. W drugiej połowie XX wieku architekt zaczął zbliżać się do nurtu postmodernistycznego, sięgając po coraz bardziej zróżnicowane i inspirowane różnymi stylistykami formy. Na początku lat 60. w Boulder, w stanie Kolorado powstała siedziba National Center for Atmospheric Research, surowy, monolityczny gmach, inspirowany formami skał i gór tego regionu. Podobny charakter ma wchodnie skrzydło National Gallery of Art w Waszyngtonie, które I. M. Pei zaprojektował także w latach 60. Gmach ów został wówczas skrytykowany w prasie – jego monumentalną, zwartą bryłę porównywano do centrum handlowego.

I. M. Pei w 1981 roku został przez prezydenta Francji, François Mitterranda zaproszony do Paryża. Architekt miał opracować wizję modernizacji Luwru. W wyniku tej współpracy na dziedzińcu barokowego pałacu stanęła słynna szklana piramida. Obiekt wywołał gigantyczne kontrowersje i nawet dziś, po ponad 30 latach u niektórych nadal wzbudza emocje rozbudowanie zabytkowego gmachu o zupełnie nie nawiązującą do otoczenia formę.

W 1982 roku został zaproszony do swojej ojczyzny – rząd Chin zlecił mu zaprojektowanie w Hing Kongu siedziby banku narodowego – Bank of China. 315-metrowy wieżowiec, wyglądający jak skomponowany ze szklanych trójkątów był gotowy w 1990 roku. Ta właśnie dekada – to czas, gdy I. M. Pei coraz odważniej sięga po formy postmodernistyczne, łączy ze sobą pozornie nie pasujące do siebie style, formy, kształty. Poświęcone muzyce muzeum Rock and Roll Hall of Fame, zbudowane w Cleveland, Ohio w 1995 roku jest tego przykładem. To niezwykła kompozycja brył, w której znajduje się i szklana piramida, i walec na cienkiej nodze, i kamienna wieża.

I. M. Pei w 1983 roku otrzymał Nagrodę Pritzkera. Doceniono wówczas jego maestrię posługiwania się geometrią, talent do kreowania brył pasujących do ich funkcji (np. monumentalne siedziby władz i urzędów, bardziej finezyjne – placówek kulturalnych), umiejętność dobierania materiałów budowlanych, wykorzystywania ich walorów („z tego uczynił prawdziwą sztukę” - mówili jurorzy”).

Źródło zdjęć: Wikimedia Commons

Ieoh Ming Pei - laureat Pritkzera

Nie przegap okazji!!!

zapisz się do naszego newslettera