Oskary, koszmary, maliny
Data dodania: 01.01.2000 Czas czytania: ~ 5 min
.JPG){kind=logo}
Między 23 a 25 maja 2008 r. w Poznaniu odbył się Kongres Architektury Polskiej. Jego hasło „Przekaz architektury – architektura przekazu” wiązało go ideowo z nieco późniejszym Kongresem Międzynarodowej Unii Architektów U.I.A. w Turynie. Dzięki tak pojemnemu tematowi, towarzyszące Kongresowi wydarzenia obejmowały szeroki wachlarz problemów związanych z architekturą, stając się okazją do spotkań, wymiany myśli i poglądów między architektami, władzami miejskimi, inwestorami i użytkownikami architektury.
Celem Kongresu było przedstawienie kondycji polskiej architektury na wielu płaszczyznach – od sytuacji zawodowej architektów i przestawienia ich dorobku, przez prezentację poziomu kształcenia studentów architektury, po przepisy prawne dotyczące architektury, planowania i inwestowania. Realizowano go na wiele sposobów: poprzez szereg wystaw (min. „Architektoniczne Punkty Odniesienia. Honorowa Nagroda SARP 1966-2006”, „Architektura polska w pierwszej dekadzie XXI w., Wielka sztuka za wielka - twórczość i dorobek APA Kuryłowicz & Associates”, czy „Honorowa Nagroda Poznańskiego Oddziału SARP za rok 2007”), warsztatów (w tym OSSA), spotkań autorskich i promocji książek o architekturze.
Obrady Kongresu podzielone były na trzy bloki tematyczne: „Talent, twórca, kultura, dziedzictwo”, „Demokracja i tolerancja w planowaniu przestrzennym” oraz „Nowe technologie, nadzieje, szanse, zagrożenia”. Poruszono w nich min. zagadnienia związków architektury z kulturą i odpowiedzialności architektów za zachowanie i rewitalizację spuścizny materialnej czy kwestie zrównoważonego rozwoju, ekologii i zapewnienia lepszych warunków życia przyszłym pokoleniom. Podkreślono również, że architekci są odpowiedzialni za edukację estetyczną społeczeństwa, kształtowanie w nim potrzeby obcowania z dobrą architekturą i tworzenia przyjaznej przestrzeni publicznej.
Podsumowaniem obrad Kongresu było ogłoszenie „Deklaracji Poznańskiej 2008”. Zaczyna się ona słowami: „Rozumiejąc pracę architekta jako zobowiązanie wobec dziedzictwa kulturowego, współczesnych potrzeb człowieka i przyszłości następujących po nas pokoleń uczestnicy Kongresu Architektury Polskiej w Poznaniu zwracają się do wszystkich podobnie pojmujących misję architekta w życiu publicznym o współpracę na rzecz rozwoju architektury i tworzenia ładu przestrzennego, które decydują o jakości życia wszystkich obywateli. Architektura jest dla wszystkich!”. Kontynuując ten tok myślenia, definiują architekturę jako „sztukę kreującą trzy podstawowe wartości: piękno, użyteczność, trwałość”. To właśnie one powinny być celem architekta, bez względu na to, czy projektuje budynki, przestrzeń publiczną czy krajobraz.
Ważnym punktem deklaracji jest przypomnienie, że architektura jest sztuką humanistyczną, więc to człowiek i jakość jego życia powinny być w centrum zainteresowania. jednocześnie, architekci muszą odnosić się z szacunkiem do środowiska naturalnego i dziedzictwa kulturowego. Zadaniem architektów jest więc łączenie innowacyjności i postęp technologicznego z respektem dla tego, co stworzyły poprzednie pokolenia – tylko w ten sposób mogą w pełni uczestniczyć w budowaniu tożsamości kulturowej. Autorzy Deklaracji Poznańskiej podkreślają również, że miernikiem poziomu kultury w danym kraju jest zarówno stosunek społeczeństwa i władz do twórców, jak i stopień edukacji społeczeństwa oraz umiejętność ochrony dziedzictwa kulturowego. Wyliczając te wszystkie postulaty, wskazują również sposób ich realizacji – konieczne jest doskonalenie prawa połączone z poprawą warunków twórczości, promowaniem postaw etycznych wobec człowieka i środowiska oraz zwiększaniem udziału społeczeństwa w tworzeniu swojego otoczenia.
Trudno nie zauważyć, że Deklaracja Poznańska jest zbiorem postulatów i wniosków oczywistych. A to i cieszy, i smuci. Cieszy, bo w końcu środowisko architektów jednym głosem wypowiedziało się o ułomności i bolączkach polskiej architektury i w jasny, klarowny sposób sformułowało swoje przemyślenia. Smuci jednak, że o tak fundamentalnych kwestiach wciąż trzeba przypominać i nieustannie domagać się respektowania podstawowych zasad. Oznacza to bowiem, że kondycja polskiej architektury – zarówno pod względem przepisów prawnych, jak i poziomu świadomości społeczeństwa i samych architektów – nie napawa optymizmem. Być może Deklaracja będzie przełomem. Być może poznański Kongres Architektury okaże się zalążkiem zmian, choćby były one powolną ewolucją – na rewolucję na pewno liczyć nie należy. Gorzej, jeśli para poszła w gwizdek i dokument ten stanie się kolejnym zbiorem szczytnych postulatów bez pokrycia w rzeczywistości. Bo wtedy nigdy nie uwolnimy się od architektonicznych gargameli i polska architektura, zamiast w końcu wzbić się na poziom Oskarów, nadal skazana będzie na Maliny.
Daniela Szymczak
Podoba Ci się nasza działalność ? Postaw kawę dla Grupy Sztuka Architektury!
.jpg)
Zielona i błękitna inrastruktura w architekturze online
Zapraszamy na wersję online naszej cyklicznej konferencji pt. Zielona i błękitna infrastruktura w a ...
.jpg)
Plac Centralny – przestrzeń pamięci, funkcji i przyszłości
Plac Centralny w Warszawie to nie tylko nowa przestrzeń publiczna – to opowieść o historii, funkcjon ...
.jpg)
Dwa obiekty dla mieszkańców w Buku
Wielkopolskie miasto Buk liczy 5,5 tysiąca mieszkańców. W obrębie miasta działały kiedyś zakłady prz ...
.jpg)
Architektura SPA: ja...
Projektowanie strefy SPA w hot...
.png)
Neuropotrzeby pokole...
Starzenie się społeczeństwa to...
.png)
Miasta i gminy przyj...
Starzenie się społeczeństwa to...
.jpg)
Rewitalizacja z pasj...
W świecie deweloperskim, gdzie...
ZOBACZ WSZYSTKIE.png)
.jpg)
.jpg)
Komentarze
Zaloguj się, aby dodać komentarz