Fraktalna geometria natury
Data dodania: 23.07.2012 Czas czytania: ~ 2 min
Państwa głos został zapisany. Głosować można raz na 24 godzinny na jeden obiekt z wybranej kategorii.
Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera
Data dodania: 23.07.2012 Czas czytania: ~ 2 min
Benoît B. Mandelbrot (ur. 1924 w Polsce) jest obok Johna von Neumanna, Norberta Wienera i Claude’a Shannona uznawany za jednego z twórców teorii złożoności. Mandelbrot studiował matematykę na Uniwersytecie Paryskim, pracował w zespole badawczym w Centre National de la Recherche Scientifique, a w 1958 r. dołączył do Centrum Badawczego Thomasa J. Watsona IBM, gdzie pracował przez większą część swojej kariery zawodowej. Termin „fraktal” wprowadził w 1975 r. w książce Les objets fractals, forme, hasard et dimension, a we Fraktalnej geometrii natury w pełni wyjaśnił estetyczny wymiar fraktali.
Dlaczego geometria często opisywana jest jako „zimna” i „sucha”? Jedna z przyczyn leży w niemożności opisania kształtu chmury, góry, linii wybrzeża, czy drzewa. Chmury nie są kulami, góry stożkami, linia brzegowa nie jest okręgiem, kora nie jest gładka, a światło nie biegnie po linii prostej.
Ogólnie rzecz ujmując, uważam, że większość wzorów Natury jest tak nieregularnych i rozdrobnionych, że, w porównaniu z Euklidesem – używam tego terminu dla określenia całej standardowej geometrii – Natura nie przedstawia po prostu wyższego poziomu, ale zupełnie inny poziom złożoności. Ilość różnych skali długości w naturalnych wzorach jest w gruncie rzeczy nieskończona.
Istnienie tych wzorów zmusza nas do studiowania form, które Euklides odrzuca jako „bezkształtne”, do badania morfologii „amorficznych”. Matematycy lekceważą jednak to wyzwanie i coraz częściej uciekają od natury, wymyślając teorie nie związane z niczym, co możemy zobaczyć lub poczuć.
W odpowiedzi na to wyzwanie, sformułowałem i rozwijam nową geometrię natury i zaszczepiam ją w wielu różnych dziedzinach. Opisuje ona wiele nieregularnych i fragmentarycznych wzorów, które nas otaczają i prowadzi do pełnoprawnych teorii poprzez określenie rodziny form, które nazywam fraktalami. Najbardziej użyteczne fraktale wiążą się z przypadkiem, a zarówno ich regularności, jak i nieregularności mają charakter statystyczny. Ponadto mają one tendencję do skalowania, co oznacza, że stopień ich nieregularności i/lub fragmentacji jest identyczny w każdej skali. Kluczowe jest tu pojęcie wymiaru fraktalnego (Hausdorf).
Niektóre fraktale są zbiorami krzywizn lub płaszczyzn, inne są niepowiązanymi „pyłkami”, jeszcze inne mają tak dziwaczne kształty, że nie można znaleźć dla nich odpowiedniego określenia ani w naukach, ani w sztukach…
Więcej w najnowszym numerze kwartalnika "Krytyka Architektury"
Podoba Ci się nasza działalność ? Postaw kawę dla Grupy Sztuka Architektury!
House X, zaprojektowany przez Bojaus Arquitectura, to wyjątkowy projekt domu jednorodzinnego, który ...
Weź udział w Plebiscycie Polska Architektura XXL 2024 i oddaj swój głos na najlepszą realizację arch ...
Pod pojęciem HoReCa w architekturze kryje się wszystko, co wchodzi w zakres usług oraz działań aranż ...
Przemo Łukasik i Łukasz Zagała...
„Wsi spokojna, wsi wesoła...”...
Rewitalizacja, odpowiadając na...
O zarządzaniu projektami i pro...
ZOBACZ WSZYSTKIEStrona korzysta z plików cookies w celu zapewnienia realizacji usług. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce...
Komentarze
Zaloguj się, aby dodać komentarz