Architektura i ciemny poruszyciel

Kwartalnik krytyka arcitektury

Generalnie staramy się trzymać z daleka od polityki, ale trzeba przyznać, że czasami się po prostu nie da. Sama nasuwa się pod rękę. W tym przypadku poszło o dialektyczną moc plebiscytów medialnych.

Na pozór służą one niby wzniosłym celom. Mają promować twórców i dziedzinę, której dotyczą, ustanawiać hierarchie i wyłuskiwać najwybitniejsze postaci, nagradzać ambicję, pracowitość oraz skuteczność. Tak jest w teorii. Trochę gorzej wygląda jednak praktyka. W wielu obszarach kultury plebiscyty okazały się siłą wręcz odwrotną. Niszczącą i podważającą zaufanie do twórczości.

Weźmy na przykład taki upadek literatury, bo na niej się w miarę znamy. Plebiscyty, nagrody i laury literackie są do szpiku kości zideologizowane i nafaszerowane tendencyjnością tak potężną, że bolą zęby i włosy dęba stają. I właściwie można by powiedzieć pal licho, wolność Tomku w swoim domku, gdyby nie jeden drobny problem. Gdyby nie niszczycielska siła fałszywych hierarchii wytwarzanych przez tendencyjne wybory. Paszporty Polityki, Nike czy z drugiej strony Nagroda Mackiewicza dawane są wyłącznie swoim wojownikom, za podejmowanie tematów zgodnych z ideologiczną linią, a wynikiem nagradzania dla ciemnych poruszycieli ma być złapanie przewagi w ideologicznym Kulturkampfie. Pióra, kamery, ściskanie rąk, czek na sporą kwotę, dyplom, kawał żelaza do ręki – piękny moment w życiu, ale co z tego.

Dalsza część artykułu w numerze 1/2012 e-magazynu Krytyka Architektury.

Pobierz bezpłatnie TUTAJ