Arata Isozaki laureatem Nagrody Pritzkera 2019

Arata Isozaki, współautor krakowskiego budynku Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha, został 41. laureatem Nagrody Pritzkera. Jest ósmym Japończykiem, którego uhonorowano tą cenną nagrodą. Nazwisko tegorocznego zdobywcy tej najważniejszej nagrody w świecie architektonicznym ogłoszono 5 marca 2019 roku.

Arata Isozaki urodził się w 1931 roku w mieście Ōita na południu Japonii. Studiował na Uniwersytecie Tokijskim inżynierię, zaraz po studiach rozpoczął praktyki w pracowni Kenzo Tange, którego zawsze uważał za swojego mentora. Swoją własną pracownię, która istnieje do dziś, Arata Isozaki otworzył w 1963 roku.

Kariera zawodowa japońskiego architekta trwa od ponad pół wieku – jego dorobek jest bardzo bogaty. Łatwo też zauważyć, jakie na przestrzeni tych lat nurty i koncepcje fascynowały architekta, jakimi stylami się inspirował. Jego wczesne realizacje architektoniczne z lat 60. są bliskie doskonale w Europie znanemu brutalizmowi – wyraziste, ciężkie bryły z betonu projektu Isozakiego to np. gmach biblioteki regionalnej w jego rodzinnym mieście. W niektórych realizacjach architektonicznych Isozakiego znawcy doszukują się inspiracji japońskim metabolizmem (pewne echa tego widać np. w gmachu biblioteki Kitakyushu). W latach 80. Isozaki z pewnością inspirował się stylistyką postmodernizmu (Tsukuba Center Building w mieście Ibaraki czy Museum of Contemporary Art w Los Angeles).z pewnością jednak dorobku Japończyka nie da się łatwo zamknąć w stylistycznej szufladce. Jego realizacje architektoniczne – to oryginalne, autorskie obiekty, w których można doszukać się zarówno inspiracji high-tech (Art Tower Mito w mieście Ibaraki czy Pala Alpitour we włoskim Torino), jak i formami organicznymi (Zendai Himalayas Center w Szanghaju czy Qatar National Convention Center w Dosze). Architekt tak sam dobrze czuje się, tworząc stonowane, powściągliwe, pełne spokoju geometryczne bryły architektoniczne (Ceramic Park Mino w japońskim mieście Gifu czy Shanghai Symphony Hall w Szanghaju), jak i szalone „bloby” (Lucerne Festival Ark Nova w Miyagii w Japonii).

O światowych realizacjach architektonicznych Isozakiego można pisać długo, jednak z naszego punktu widzenia najważniejszy jest jeden budynek: Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha, które Isozaki zaprojektował we współpracy z Krzysztofem Ingardenem i Jackiem Ewy na początku lat 90. Krakowski gmach został oddany do użytku w 1994 roku. Jurorzy Nagrody Pritzkera w uzasadnieniu swojej decyzji wielokrotnie podkreślili, że dorobek Isozakiego, choć wyrasta z tradycji japońskiej, jest pełen otwartości na inne kultury i stanowi prawdziwy pomost pomiędzy Wschodem a Zachodem. Krakowskie muzeum doskonale pasuje to tej idei: powstało naprzeciwko Wawelu, musiało więc otrzymać bryłę szanującą to ikoniczne sąsiedztwo; jednocześnie było budowane w kraju, który dopiero co przeszedł wielką polityczną przemianę – to poczucie nowoczesności i nadziej na lepszą przyszłość także została w tej bryle zawarta. Przede wszystkim jednak, jako placówka związana z kulturą Japonii, muzeum otrzymało formę architektoniczną, w której nie wprost, ale w czytelny sposób dla się dostrzec elementy z tamtego właśnie kręgu kulturowego.

88-letni Arata Isozaki to żyjący klasyk, architekt – punkt odniesienia, doskonale znany także poza swoim krajem. Nagroda Pritzkera jest z pewnością podsumowaniem jego drogi zawodowej, ukoronowaniem jej.

Źródło zdjęć: pritzkerprize.com

Nie przegap okazji!!!

zapisz się do naszego newslettera